ငါလူသားပီသျပီလား

“မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ” ဟူသည္ႏွင္႔အညီ လူ႔ဘ၀သည္ အလြန္ပင္ရခဲလွ၏။ လူ႔ဘ၀ရခဲလွပုံကုိ ဤကဲ႔သုိ႔ ပမာပုံႏႈိင္းဆုိ ၾက၏။ “ျဗဟၼာ႔ျပည္က အပ္ တစ္စင္း၊ လူ႕ျပည္က အပ္တစ္စင္း၊ အပ္သြားျခင္းသာ ထိဖြယ္ရာ၊ ပမာပုံလုိ႔ခင္း” ဟူ၏။ ဆုိလုိရင္း မွာ ျဗဟၼာ႔ျပည္မွခ်လုိက္ေသာ အပ္ႏွင္႔ လူ႔ျပည္ကေထာင္ထားေသာ အပ္တုိ႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ထိပ္တုိက္ေတြ႔ဆုံဖြယ္ရာသာ ရွိျပီး လူသားဘ၀ျဖစ္ဖုိ႔ရာ အင္မတန္မွခက္ခဲလွသည္ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ လူသားဘ၀ျဖစ္ဖုိ႔ရာ ခက္ခဲသလုိ ရလာေသာလူ႕ဘ၀ သည္လည္း အင္မတန္မွ တုိေတာင္းလွ၏။ ထုိ တုိေတာင္းလွေသာ ဤလူ႔ဘ၀တုိတုိေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး လူသားပီ သ(လူသားဆန္)စြာ က်င္႔ၾကံေနထုိင္သင္႔ေပသည္။

“ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတုိ႔ေဘာင္” ဟု ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူ႔ဘ၀ကုိရလာသည္ႏွင္႔ လုပ္ေဆာင္စရာ အမႈကိစၥေတြလည္း အေတာ္ ပင္မ်ားလွေပ၏။ ကိုယ္႔ဘ၀ရွင္သန္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြျဖင္႔ ငါမွငါဆုိတဲ႔ အတၱေတြ ကုိေရွ႕တန္း မတင္သင္႔ေပ။ ဤသက္ရွိ ေလာကၾကီးတြင္ ၀မ္းေရးသည္ အေရးၾကီး၏။ “အူမေတာင္႔မွ သီလေစာင္႔” ဟူေသာ စကားပုံသည္ ၀မ္းေရးျပည္႔စုံမွ ကုိယ္က်င္႔တရားေကာင္းႏုိင္မည္ ဟုဆုိလုိဟန္တူ၏။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔၏ မဆုံးႏုိင္ေသးေသာ သံသရာကုိ ရည္ေမွ်ာ္၍ “သီလေစာင္႔မွ အူမေတာင္႔မည္” ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင္႔ ဘ၀၏တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း အ က်ိဳးေပးမ်ားရွာရာတြင္ သမၼာအာဇီ၀ က်စြာျဖင္႔ရွာေဖြသင္႔ေပသည္။ ထုိ႔အျပင္ လူဟူသည္ကား မိမိတစ္ဦးတည္း၊ တစ္ေယာက္ တည္းေနလုိ႔မျဖစ္ပဲ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ေနရသူျဖစ္ေလရာ မိမိႏွင္႔ ပတ္၀န္းက်င္၏ ဆက္ဆံေရးသည္လည္း အလြန္အေရးၾကီး လွေပ၏။

မိမိ၏ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မိသားစု၀င္မ်ား၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ အတူ ကုိယ္နဲ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ျခင္း မရွိေသာလူပုဂၢိဳလ္မ်ား လည္း အေရာင္မ်ိဳးစုံျဖင္႔ ရွိေနၾကေပမည္။ မိမိသည္ လူသားပီသစြာ ျငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင္႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မဆက္ဆံလွ်င္ ထုိပတ္၀န္းက်င္သည္လည္း လူသားဆန္စြာ ျငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင္႔ မိမိကုိျပန္လည္ တုန္႔ျပန္လာမည္ မဟုတ္ေပ။ ေလာကနိ ယာမသေဘာအရ အရာရာတုိင္းတြင္ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဆုိတာ အျမဲတမ္းရွိေနျပီး မိမိကဘာမွမေပးပဲ ဘယ္အရာ မွ ျပန္ရလာလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေပ။ မိမိ၏ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားတြင္ မိမိ၏အတၱေၾကာင္႔ တစ္ပါးသူအတြက္ ထိခုိက္နစ္နာမႈမ်ား မျဖစ္ရေလေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရင္းျဖင္႔ မိမိႏွင္႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေအာင္ အရင္ဆုံး တည္ေဆာက္သင္႔ေပသည္။

လူဟူသည္ကား အတၱႏွင္႔ မကင္းႏုိင္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ နည္းေအာင္ကား ျပဳက်င္႔ႏုိင္၏။ အရာရာတုိင္းတြင္ “ေမတၱာတရား” လက္ ကုိင္ထားကာ “ကုိယ္ခ်င္းစာနာစိတ္”ေမြးႏုိင္လွ်င္ပင္ ငါဆုိေသာအတၱသည္ ေလ်ာ႔နည္းလာမည္ျဖစ္ျပီး လူသားပီသ လာပါလိမ္႔ မည္။ လူသားပီသ လာသည္ႏွင္႔အမွ် ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြလည္း နည္းလာေပလိမ္႔မည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနေတြ နည္းလာသည္ႏွင္႔ အမွ် မိမိ၏ဘ၀သည္လည္း ေသာကအပူကင္းကာ ေအးခ်မ္းလာေပမည္။ ရရွိလာေသာဘ၀ တုိတုိအခ်ိန္ေလးတြင္ လူသားပီသစြာ ျဖတ္သန္းရင္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင္႔မိမိ၏ လူသားဘ၀ကုိ နိဂုံးခ်ဳပ္သင္႔ေပသည္။ ရခဲလွေသာ လူ႕ဘ၀ ကုိရရွိလာျပီးမွ လူသားမပီသ ပဲဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္မည္ မဟုတ္ေပ။

ေလာကတြင္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ရွိၾကသည္ျဖစ္ရာ မိမိ၏ေမတၱာ၊ ကရုဏာႏွင္႔ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား အေပၚတြင္ ခုတုံး လုပ္အျမတ္ထုတ္လုိသူမ်ားလည္း ရွိၾကေပမည္။ ထုိသူမ်ားေၾကာင္႔ မိမိ၏ လူသားပီသမႈကုိ အပြန္းအပဲ႕ခံရန္မထုိက္တန္ေပ။ “သဒိသံ ပါ ကံ ဇေနတိ” မိမိျပဳေသာ ကံသည္ တူေသာအက်ိဳးကုိ ေပး၏။ ထုိေၾကာင္႔ ေစတနာ၊ ေမတၱာသည္ လူတုိင္းႏွင္႔တန္ ၏။ ကုိယ္ေပးလုိက္တာႏွင္႔ အခ်ိဳးညီညီ ျပန္ရတတ္ေပ၏။ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ျဖစ္ျပီး ေစတနာမေကာင္း လွ်င္ ကံလည္းေကာင္းမည္ မဟုတ္ေပ။ ကံေကာင္းျခင္းဟူသည္ အလုပ္ေကာင္းျခင္းျဖစ္၏။ မိမိ၏ လူသားပီသျပီး ေကာင္း မြန္ေသာျပဳမူလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားသည္ မိမိဘ၀အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းမ်ားျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္တ ရားမပ်က္ဖုိ႔ လုိေပသည္။

ရေတာင္႔ရခဲ ရလာေသာ လူ႕ဘ၀အခ်ိန္တုိတုိေလးအတြင္းတြင္ မိမိ၏ စိတ္သႏၱာန္၌ ရွိသင္႔ရွိထုိက္တဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းတရား (၇)ပါးျဖစ္ေသာ

 (၁) သဒၶါ (ရတနာသုံးပါးႏွင္႔ ကံကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ျခင္း)

 (၂) ဟီရိ (မေကာင္းမႈကုိ ရွက္ျခင္း)

 (၃) ၾသတၱပ (မေကာင္းမႈကုိ ေၾကာက္ျခင္း)

 (၄) ဗာဟုႆစၥ (အၾကားအျမင္ မ်ားျခင္း)

 (၅) ၀ီရိယ (ထၾကြလုံ႕လ ရွိျခင္း)

 (၆) သတိ (တရား မေမ႕ျခင္း)

 (၇) ပညာ (အသိဉာဏ္ ရွိျခင္း) စသည္႔ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကုိ က်င္႔ၾကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္သင္႔ေပသည္။ သုိ႔မွသာ လူသားပီသျပီး လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေပမည္။ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာလွ်င္ ေလာကအတြက္ေသာ္၎၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္အတြက္ေသာ္ ၎ (သုိ႕မဟုတ္) မိသားစုအတြက္ေသာ္၎ တစ္ေနရာရာအတြင္ အသုံးတည္႔ေသာသူသာျဖစ္ထုိက္ေပသည္။ ငါမွငါဆုိတဲ႔ အတၱေတြႏွင္႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနတရားေတြဖုန္းလႊမ္းေနေသာ လူပုိ တစ္ေယာက္မျဖစ္ရေလေအာင္ ဂရုျပဳ သင္႔ေပသည္။ ဘယ္ေနရာရာ မွအသုံးမတည္႔ေသာ အတၱသမားလူပုိမ်ားသည္ လူ႔ေလာကၾကီးအတြက္ “ဆန္ကုန္ေျမေလး” မ်ား သာျဖစ္ၾကေပ၏။ ထုိသူမ်ားသည္ အစ မျမင္ႏုိင္ေသာ သံသရာေရလ်ဥ္ေၾကာ၀ယ္ “ကယြတ္ကင္းေလွ်ာက္ သဖြယ္” သြား လာေနၾကအုန္းေပမည္။

လူဟူသည္ သူ႕သေဘာသူ ေဆာင္၏။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္သေဘာထားျခင္းလည္း မတုိက္ဆုိင္ေပ။ တစ္ခါတရံ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေန တတ္၏။ စိတ္သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္၍သာ ရန္သူဟုသတ္မွတ္ပါလွ်င္ ဘယ္သူ မွ မိတ္ေဆြမျဖစ္ႏုိင္ေပ။ မိမိ၏ကိုယ္၌ အေကာင္းျမင္စိတ္၊ သည္းခံစိတ္သာ ေမြးႏုိင္ဖုိ႔လုိေပသည္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ေပမယ္႔လည္း မိမိ၏စိတ္သႏၱာန္ကုိ ျပဳျပင္ယူလုိ႔ရေပသည္။ ဘယ္အရာမွမတည္ျမဲေသာ ဤေလာကၾကီးတြင္ အ ရာရာကုိဖက္တြယ္ ဆုတ္ကုိင္ထားျခင္းသည္ မိမိ၏ဘ၀ကုိ ပူေလာင္ေစ၏။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူသည္ ကာယသုခ၊ စိတၱသုခ ရခ်င္ရုိး မွန္ပါလွ်င္ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ျငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ လုိပါသည္။

မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္သည္ မျငိမ္းခ်မ္းပဲ ပူေလာင္ဆူပြက္ေနပါက မိမိသည္လည္း မည္သည္႔နည္းႏွင္႔မွ် ကာယသုခ၊ စိတၱ သုခ ႏွစ္ျဖာကုိ ရလိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ျငိမ္ခ်မ္းသာယာေအာင္ မိမိ၏စိတ္သႏၱာန္ကုိ အရင္ဆုံးျပဳျပင္ျပီး လူသားပီသ(လူသားဆန္)စြာ ျပဳမူက်င္႔ေဆာင္ပါမွ ပတ္၀န္းက်င္သည္ မိမိကုိ ျငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင္႔ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ လာေပလိမ္႔ မည္။ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ျငိမ္းခ်မ္း ျခင္းေၾကာင္႔ မိမိသည္လည္း ကာယသုခ၊ စိတၱသုခ ႏွစ္ျဖာကုိရရွိကာ ဘ၀တုိတုိမွာ လူျဖစ္ရ က်ိဳးနပ္ေပလိမ္႔မည္။ တစ္ပါးသူ အေပၚတြင္ အျပစ္ရွာေနမည္႔အစား မိမိ ၏ကုိယ္ေပၚမွ အျပစ္ ကုိအရင္ရွာသင္႔ေပ၏။ အရင္ျပဳ ျပင္သင္႔ေပ၏။ မိမိကိုယ္ကို လူအျဖစ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏုိင္ျခင္းငွာ “ငါလူသားပီသျပီလား” ဆုိတဲ႔အခ်က္ကုိ အျမဲမပ်က္ ျပန္ လည္ဆင္ျခင္ သုံးသပ္သင္႔ေပသည္။

မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ ညီအစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံး ကာယသုခ၊ စိတၱသုခ ႏွစ္ျဖာ ျဖင္႔ျပည္႔စုံႏုိင္ၾကပါေစ။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔

ရာဇာေထြး

မွတ္ခ်က္။ ။ ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္မမွီလုိက္ေသာ အမျဖဴ(စံပယ္ခ်ိဳ)ရဲ႕ BPP-Challenge ႏွင္႔ အိမ္တံခါးလာေခါက္ျပီး BPP-Challenge လုပ္သြားေသာ တီတင္႔(အန္တီတင္႔) အတြက္ ရုိေသေလးစားေသာအားျဖင္႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးအားဖ်စ္ညွစ္ျပီး ေရးသားပါ၏။ ၀မ္းစာ ရွားသူပီပီ စာေရးဖုိ႔လည္းေတာ္ေတာ္ခက္၏။ တီတင္႔၏ “ဘ၀တုိတုိ ထုိထုိလူသား” ပုိ႔စ္ေလးဖတ္ျပီး “ငါလူသားပီသျပီလား” ဆုိေသာ ပုိ႔စ္ေလးအား မိမိ၏အယူအဆမ်ားေပၚတြင္ အေျခခံျပီးေရးသားပါ၏။ “အမွားပါေသာ္ ဉာဏ္တစ္ထြာ တစ္မုိက္ရယ္ နဲ႔ ေမာင္ရာဇာ ငမုိက္သား ကုိ….အုိ…. ဘေလာ႔ဂါအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ သည္းခံခြင္႔လႊတ္ၾကပါကုန္ေစသတည္း။      ။