မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အဆုိအမိန္႔မ်ား

ပိဋကတ္စာေပတို႔၌ အပၸမာဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထူးျခားေသာ အဆုိအမိန္႔မ်ားကုိ ေတြ႔ရ၏။ ယင္းတုိ႔မွာ


၁။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ မဂၤလာ။

၂။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ရေၾကာင္းျဖစ္သည္။

၃။ မေမ့ေလ်ာ့သူတုိ႔သည္ မေသေတာ့ျပီ။

၄။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ေက်းဇူးမ်ားေသာ တရားတစ္ပါးျဖစ္  စသည္တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။

၁။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ၾကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းမဂၤလာတရားေတာ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူရာ

တြင္ “အပၸမာေဒါစ ဓေမၼသု ဧတံမဂၤလ မုတၱမံ”ဟူေသာ မဂၤလာတရားတစ္ပါးကုိလည္း ထည့္သြင္းေဟာ

ၾကားေတာ္မူ ပါတယ္။ယင္း၏ အဓိပၸါယ္မွာ ကုသုိလ္တရားတုိ႔၌ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ မဂၤလာ

မည္၏။ဟူေပသည္။



ေလာကစည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ေလာကုတၱရာစည္းစိမ္ခ်မ္းသာတုိ႔ကုိ ရရွိခံစားရျခင္းကုိ မဂၤလာရွိသည္ဟုဆုိၾက

သည္။ ယင္း ခ်မ္းသာတုိ႔ကုိ အရင္းအႏွီးမရွိဘဲ အလကားရရွိၾက သည္မဟုတ္ေပ။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထဝိပႆ

နာ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ဆည္းပူးမွဳ အရင္းအႏွီးလုိအပ္ေပသည္။ ယင္းကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ ျပဳ

လုပ္ ဆည္းပူးရန္မွာ မေမ့မေလ်ာ့မွဳ အပၸမာဒတရားႏွင့္ ျပည့္စုံရေပမည္။ အပၸမာဒတရားရွိမွ ယင္းကုသုိလ္

တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ဆည္းပူးေပမည္။ အပၸမာဒမရွိဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနၾကသူမ်ားမွာကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ ျပဳ

လုပ္ဆည္းပူးလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရားတုိ႔၌ မေမ့မေလ်ာ့မွဳ အပၸမာဒတရားကုိ

“ျမတ္ေသာမဂၤလာ”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။

၂။မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ရေၾကာင္းျဖစ္

မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ကုိ ရျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏။ နိဗၺာန္၌ ပဋိသေႏၶေနျခင္းကင္းရကား အုိျခင္း၊

ေသျခင္း၊ သေဘာမရွိ။ထုိ႔ေၾကာင့္ “အမတ” ဟုေခၚ၏။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ အမတေခၚ နိဗၺာန္ကုိရျခင္း

အေၾကာင္းျဖစ္၏။ မေမ့ေလ်ာ့သူသည္ ဆုိခဲ့ျပီးသည့္အတုိင္း ကုသုိလ္တရားတုိ႔၌ မေမ့မေလ်ာ့သည္ျဖစ္၍

သံသရာဝဋ္မွထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း ဒါနကုိလည္းျပဳ၏။ သီလကုိ လည္း ေစာင့္ထိန္း၏။ ဘာဝနာကုိလည္း

ပြားမ်ား၏။ ဤသုိ႔ ဒါနစေသာ ကုသုိလ္တုိ႔ကုိျဖည့္က်င့္ ဆည္းပူးသူ သည္ ပါရမီကုသုိလ္တုိ႔ တျဖည္းျဖည္း

ျပည့္လာရကား ေနာက္ဆုံးတြင္ အမတေခၚ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳသြားနုိင္ေပသည္။

၃။မေမ့မေလ်ာ့သူတုိ႔သည္ မေသေတာ့ျပီ

မေမ့ေလ်ာ့သူတုိ႔သည္ မေသေတာ့ျပီ။ မေမ့ေလ်ာ့သူတုိ႔သည္ မေသေတာ့ ဟု ဆုိလုိက္သျဖင့္ လုံးဝမေသ

ေတာ့ ဟူကား မမွတ္သင့္ေပ။ “နတၳိ ဇာတႆ အမရဏံ” “ပဋိသေႏၶေနရသူကား မေသျခင္းမည္သည္ မ

ရွိေခ်။“ စကားႏွင့္အညီ ပဋိသေႏၶေန၍ ဇာတိရွိလာျပီဆုိပါက မအုိေသာသူ ၊ မေသေသာသူမည္သည္မရွိ

ေခ်။ မေမ့ေလ်ာ့သူသည္ မေသေတာ့ဟု ဆုိရျခင္းကား ေမ့ေလ်ာ့သူ၏ ဘဝသံသရာသည္ ဤ၍ ဤမ်ွ က်င္

လည္ ရဦးမည္ဟု ဂဏန္းပုိင္းျခား၍ မရေသးေပ။ မေမ့ေလ်ာ့သူ၏ သံသရာမူကား ဂဏန္းပုိင္းျခား၍ ရေပျပီ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ေမ့ေလ်ာ့သူသည္ ဇာတိစသည္တုိ႔မွ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ေသးရကား အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း

ေသေနသူသာျဖစ္ေတာ့၏။ (သတိလြတ္ကင္း၍ ေမ့ေလ်ာ့ေနသျဖင့္ လူေသႏွင့္သာ တူေတာ့၏။)


မေမ့မေလ်ာ့သူသည္ကား သတိႏွင့္ျပည့္စုံေသျဖင့္ အျမဲနုိးနုိးၾကားၾကားရွိေနရကားအသက္ရွင္သူႏွင့္တူေပ၏။

မေမ့မေလ်ာ့မွဳ အပၸမာဒဘာဝနာကုိ အျမဲလက္ကုိင္ထားပြားမ်ားေနသျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာပင္ မဂ္၊ ဖုိလ္၊

နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳနုိင္ရကား ဒုတိယ၊ တတိယဘဝတုိ႔မွစျပီး ပဋိသေႏၶမေနရေတာ့ျပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္

ထုိသူတုိ႔သည္ အသက္ရွင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေသသည္ျဖစ္ေစ မေသသူသာမည္ေတာ့၏။

၄။မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ေက်းဇူးမ်ားေသာတရားတစ္ပါးျဖစ္

သတၱဝါတုိ႔အား ေက်းဇူးမ်ားေသာ တရားတစ္ပါးရွိ၏။ ယင္းမွာ ကုသုိလ္တရားတုိ႔၌ မေမ့ေလ်ာ့မွဳ အပၸမာဒ တ

ရား ပင္ျဖစ္၏။ အပၸမာဒတရားကုိ ေက်းဇူးမ်ားေသာ တရားဟု ဆုိရျခင္းကား အလုံးစုံေသာ အက်ဳိးစီးပြားတုိ႔

ကုိျပီးေစ တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ က်န္းမာျခင္း၊ အသက္ရွည္ျခင္း၊ စေသာ ေလာကီကိစၥမ်ား၌လည္း

အပၸမာဒ တရား ပါမွ ျပီးစီးနုိင္၏။ ဒါနျပဳမွဳ၊ သီလေစာင့္ထိန္းမွဳ စေသာဘာသာေရးကိစၥမ်ား၌လည္း ယင္း

အပၸမာဒပါမွပင္ ျပီးနုိင္၏။ ခပ္သိမ္းေသာ ဝဋ္ဒုကၡတုိ႔၏ ကုန္ဆုံးရာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳနုိင္ေရး၌လည္း

ယင္းအပၸမာဒပါမွပင္ ျပီးစီးနုိင္၏။ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အၾကင္သူသည္ ဤသာသနာေတာ္၌ 

မေမ့မေလ်ာ့ေနလတၱံ။” ထုိသူသည္ ဇာတိဟုဆုိအပ္ေသာ သံသရာကုိ ပယ္စြန္႔၍ ဒုကၡကုန္ဆုံးရာ နိဗၺာန္ကုိ

မ်က္ေမွာက္ျပဳနုိင္လိမ့္ လတၱံ႔ဟု (ဒီဃနိကာယ္) မွာ ေဟာေတာ္မူထားေပသည္။

အပၸမာဒ၏ ေက်းဇူးမ်ားပုံသာဓက

အေသာက မင္းၾကီးသည္ တူေတာ္ နိေျဂာဓသာမေဏထံမွ “အပၸမာေဒါ အမတံပဒံ” စေသာ တရားေတာ္ကုိ

နာယူရသျဖင့္ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တည္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သာသနာျပဳမင္းတစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ရ

ေလသည္။


စာဖတ္သူအားလုံး သတိတစ္လုံးလက္ကုိင္သုံးျပီး သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ နိဗၺာန္တုိင္ေပါက္

ခရီးေရာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နုိင္ပါေစ။


အရွင္ဝိမလဝံသ( နာလႏၵာတကၠသိုလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)

http://www.wiradhamma.blogspot.in/

ဦးဇင္းဘေလာ့သုိ႔လည္းသြားေရာက္ေလ့လာနုိင္ပါသည္။