အျမတ္တႏိုးရိုေသျခင္း(၀ါ) ပူဇာ

တေန႔တာအလုပ္တာ၀န္မ်ားျပီးလုိ႔ အိမ္ကုိျပန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ကမနက္ ၄း၀၀ နာရီပါ။ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အရဆုိရင္ မ နက္၂း၃၀ေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္အိမ္ေရာက္တုိင္း အျမဲတမ္းသတိတရျဖစ္မိတာ ဇနီးနဲ႔သားကုိပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ဇနီးသည္နဲ႔ သားေလး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနၾကေရာေပါ႔ဆုိျပီး အျမဲတမ္းသတိရရွိေနတတ္တာပါ။ အခန္းေရာက္ရင္အ ၀တ္အစားအရင္လဲလုိ႔ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔အတြက္မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ၀င္ ခ်က္စရာရွိတာခ်က္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိ တာေလးေတြေလွ်ာ္ ဖြတ္၊ ကုိယ္ေနတဲ႔အခန္းေလးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ေတြကုိယူရျပန္ပါတယ္။ အား လုံးကိစၥျပီးလုိ႔ ေရမုိးခ်ိဳးျပီးရင္ေတာ႔ ဘုရားစင္ဖက္လွည္႔လုိ႔ေသာက္ေတာ္ေရအသစ္လဲ၊ ဆီမီးပူေဇာ္ျပီးရင္ ဘုရား ရွိခုိးျခင္း ကုိစတင္ပါတယ္။ ေမတၱာပုိ႔အမွ်အတမ္းေ၀ျပီးရင္ လုိခ်င္တဲ႔ဆုကုိေတာင္းလုိ႔ ဘုရားရွိခုိးျခင္းကုိအဆုံးသတ္ ပါ တယ္။ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေနက်မထူးဆန္းတဲ႔ သမရုိးက်၀တၱရားေလးေတြပါ။

တေန႔တာျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြအားလုံးထဲမွာေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ မိသားစုအတြက္ရွာေဖြရုန္းကန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြက မနက္ပုိင္းဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ခဏတာတရားဘာ၀နာပြားတဲ႔အခ်ိန္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပုိျပီးမ်ားပါ တယ္။ အဲလုိတရားဘာ၀နာပြားေနတဲ႔ခဏတာအခ်ိန္တိုတုိေလးအတြင္းမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ အတၱကင္းကင္း နဲ႔တရားဘာ၀နာမပြားႏုိင္ေသးဘူးလုိ႔ကုိယ္႔ကုိ ကုိယ္ဆင္ျခင္သုံးသပ္မိလုိက္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔အတၱမကင္းႏုိင္ေသးဘူး လုိ႔သံုးသပ္ရတာလည္းဆုိေတာ႔ ဘုရားရွိခုိးအျပီးမွာကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိခ်င္လုိ႔ ေတာင္းတဲ႔ဆုေတြေၾကာင္႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးဘုရားရွင္ကုိရွိခုိးျပီး “ပူဆာ” ေနၾကလုိ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္အဲဒီအထဲမွာပါေနလုိ႔ အတၱကင္းကင္းနဲ႔ တရား ဘာ၀နာ မပြားႏုိင္ေသးဘူးလုိ႔ကၽြန္ေတာ္အထက္မွာ၀န္ခံခဲ႔ပါတယ္။ ဇနီးသည္ေရာသားေရာ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ၊ အ လုပ္အကုိင္ေတြအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါေစ၊ စီးပြားလာဘ္လာဘေတြလည္းတုိးတက္ပါေစ၊ ၾကံတုိင္းေအာင္လုိ႔ေဆာင္ တုိင္းလည္းေျမာက္ပါေစ စသျဖင္႔ေပါ႔ေလကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ဆုေတြကုိေတာင္းေနတာ ဘုရားရွင္ကုိ “ပူဇာ” ရာမေရာက္ ပဲ “ပူဆာ” သလုိျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ယူဆမိလုိ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိသလုိလုိႏွင္႔ လုပ္ ေနၾကတဲ႔အေၾကာင္းအရာေလးေတြပါ။ ဘုရားမွာအဓိဌာန္၀င္တယ္၊ ကုိးန၀င္းအဓိဌာန္ပုတီးစိပ္ရင္ စီးပြားေရး၊ လူ မႈေရးဘယ္လုိအဆင္ေျပမယ္ စသျဖင္႔အဲလုိေတြလုပ္ေနၾကတာဟာဘုရားရွင္ကုိ “ပူဇာ” တာမဟုတ္ပဲ “ပူဆာ” ရာေရာက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔တရားဘာ၀နာပြားတဲ႔အခါ၊ ဘုရားရွင္ကုိ္ရွိခုိးပူေဇာ္ တဲ႔ေနရာမွာ “ ပူဇာ ” နဲ႔  “ ပူဆာ ” ကုိခြဲခြဲျခားျခားသိထား(သတိထား)သင္႔ပါတယ္။

“ ပူဇာ ” သည္ပါဠိစကားေလးတခုျဖစ္ပါတယ္္။ ျမန္မာလုိျပန္မယ္ဆုိ“ အျမတ္တႏိုးရိုေသျခင္းကုိ ပူဇာ ”လုိ႔ေခၚပါ တယ္။ “ ပူဆာ ” သည္ပစၥည္းတခုခုလုိခ်င္လုိ႔ေတာင္ခံတာကုိ ပူဆာ လုိ႕ေခၚပါတယ္။ ဥပမာမိဘထံမွာ လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ႔ေသာအခါမရမက၀ယ္ခုိင္းတာမ်ဳိးကုိ (ပူဆာ) လိ႔ုေခၚပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ပူေဇာ္ (ပူဇာ) ထုိက္ေသာဘုရားရွင္သာျဖစ္ပါတယ္။ (ပူဆာ)ထုိက္ေသာ ဘုရားတစ္ဆူမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာျမတ္စြာဘုရားကုိေတာ႔ ရွိခုိးၾကပါတယ္္။ ပူေဇာ္ (ပူဇာ) သူကနည္းျပီး (ပူဆာ)  တဲ႔သူေတြက မ်ားေနမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္္(ကုိယ္တုိင္လည္း ပူဆာ နဲ႔မကင္းႏုိင္ခဲ႔ပါ)။ အခက္အခဲတခုခုျဖစ္လာရင္ အရွင္ ဘုရားဘာေလးျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ညာေလးျဖစ္ရပါလုိ၏ ဆုိတဲ႔အဲဒီလုိ (ပူဆာ) မ်ိဳးေတြကုိအသိတရားေလးေတြ နဲ႔ေရွာင္ က်ဥ္သင္႔ပါတယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္က ရတနာထုိက္ေအာင္ေနရင္ ရတနာအလုိုလုိဆုိက္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းေကာင္း က်ိဳးေတြကုိလုိခ်င္ရင္ မိမိကုိယ္တုိင္ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ေကာင္းမြန္ေအာင္ေနထုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ထံမွာဘာမွ (ပူဆာ) ေနစရာမလုိပါဘူး။ ကုိယ္ကုိတုိင္လုိက္နာက်င္႔ၾကံအားထုတ္မွရမွာပါ။ ဒီအသိေလးရလာတဲ႔ေနာက္ပုိင္း ဘုရား ရွိခုိးရင္ “ပူဇာ” ကေန “ပူဆာ” မျဖစ္ရေလေအာင္အျမဲတမ္းသတိတရားေလးထားတတ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္ေကာင္းမ်ားအေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိရွိခုိးပူေဇာ္တဲ႔ေနရာမွာ တကယ္႔အစစ္အမွန္ “ပူဇာ” (အျမတ္တႏိုးရိုေသျခင္း ပူဇာ) နဲ႔သာပူေဇာ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဴလုိက္ပါ တယ္ခင္ဗ်ာ။

သူငယ္ခ်င္းညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံးဘ၀အေမာေတြေျပၾကပါေစ။

ရာဇာေထြး